دکتر مهدی محقق استاد برجستۀ تاریخ و تمدن اسلام بخشی از خاطرات خود را دربارۀ امام موسی صدر تشریح کرد.
رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران در دیدار گروه تاریخ شفاهی مؤسسۀ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر با اشاره به سفر سال ۱۳۲۴ خود از شهر مشهد به قم، گفت: در این سفر همراه با مرحوم پدرم به منزل آیت‌الله صدر (پدر امام موسی صدر) رفتیم. در آن دیدار مرحوم سید صدرالدین صدر را، که یکی از مراجع سر‌شناس شیعه بود، مردی بسیار متشخص، با ابهت، خوش‌سیما، اهل علم و بزرگوار یافتم و اتفاقاً بعد‌ها که با آقا موسی صدر هم آشنا و رابطۀ دوستی میان ما برقرار شد، همۀ آنچه را دربارۀ پدرشان دیده بودم در وجود ایشان هم مشاهده کردم.
وی با یادآوری خاطرات سفرهای امام صدر به مشهد مقدس گفت: در سال‌های جوانی که به تحصیل در حوزه اشتغال داشتیم، آقا موسی گاهی به مشهد می‌آمد و معمولاً ایشان را در مسجد گوهرشاد زیارت می‌کردیم. در این دیدار‌ها جمعی از دوستان جمع می‌شدند و اصطلاحاً گعده‌ای طلبگی داشتیم که بعضی از علما و مدرسین هم شرکت می‌کردند و از جمله استاد محمد‌تقی شریعتی هم به این جلسه می‌آمد. جلسۀ بسیار خوبی بود که گفت‌وگوهای مختلفی در آن مطرح می‌شد. امام موسی حضور بسیار گرمی در آن جلسات داشت. امام موسی در حقیقت شمع آن مجلس بود که خاطرۀ بسیار بسیار زیبا و با جلالتی از ایشان و آن جلسات برای من به یادگار مانده است.
دکتر محقق افزود: از ویژگی‌های جالب او شوخ‌طبعی همراه با نزاکت، متانت و بزرگواری بود.
وی با اشاره به خاطراتی از چگونگی ورود به دانشگاه گفت: چند نفر بودیم که ضمن طلبگی می‌خواستیم وارد دانشگاه هم بشویم. لذا تلاش‌هایی را برای آمادگی جهت شرکت در کنکور انجام دادیم و به رد و بدل کردن کتاب و همکاری در این زمینه پرداختیم. در این کار من و امام موسی صدر و شهید بهشتی با هم بیشتر ارتباط داشتیم که آقای صدر به دانشکدۀ حقوق رفت و من و شهید بهشتی به دانشکدۀ معقول و منقول رفتیم.
این استاد سر‌شناس دربارۀ یکی از سفرهای خود به لبنان گفت: در همان سال‌هایی که امام موسی صدر در لبنان بود، برای شرکت در یک همایش علمی به لبنان دعوت شدم. با ورود به آنجا از نزدیک شاهد گفت‌وگوهایی بودم که دربارۀ ایشان و دربارۀ تلاش‌های برای گردآوری جمع متفرق شیعه و تقویت هویت آنان در همه‌جا مطرح بود. نکتۀ حائز اهمیت در فعالیت‌های امام موسی صدر این بود که با وجود تلاش برای ایجاد وحدت میان شیعیان بر تسامح و تساهل با سایر مذاهب هم تأکید داشت و تقویت شیعه را در تضعیف اهل سنت و سایر مذاهب نمی‌دید، بلکه وحدت اسلامی را در مقابل دشمن مشترک دنبال می‌کرد.