به گزارش روابط عمومی مؤسسۀ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، حمید قزوینی در سایت «خط امام» نوشت:

رسانه‌های داخلی و بویژه رسانه ملی گاهی خبر‌هایی را منعکس می‌کنند که حیرت انگیز است. مثلا گزارش می‌دهند که مخالفان تا بن دندان مسلح دولت سوریه که ماههاست با ارتش این کشور در جنگ هستند، در حاشیه نشست ژنو ۲ با نمایندگان دولت سوریه گفتگو داشته‌اند! باورتان می‌شود. یعنی آن‌ها که باهم جنگیده‌اند و نمی‌خواهند سر به تن دیگری باشد با هم گفتگو کرده‌اند. 

همچنین مخالفان دولت اوکراین با مقامات دولتی دیدار می‌کنند و رهبر آن‌ها در نشست امنیتی مونیخ که اتفاقا وزیر خارجه این کشور هم حضور داشته شرکت کرده است! 

حتی ملاقات مسولان دولتی ترکیه با مخالفان و دیدار نمایندگان دولت افغانستان با گروه طالبان ویا گفتگوی دولت عراق با مخالفینش که گاهی رسانه‌ها اخبار آن‌ها را پوشش می‌دهند همگی موجب تعجب است!!! برای اینکه ما اصلا درک درستی از ملاقات دو مخالف با هم نداریم. 

البته هیچکدام از این‌ها به ما ربطی ندارد. اصلا هرکس در هر جای دنیا بخواهد می‌تواند با مخالفان و منتقدان و رقیبانش مذاکره کند و به ما هم هیچ ربطی نداشته باشد. ما که نمی‌خواهیم از آن‌ها الگو برداری کنیم، ما که اهل تقلید نیستیم. ما دائم باید به هم حمله کنیم و علیه هم بیانیه بدهیم و یادداشت بنویسیم و مصاحبه کنیم و هیچکس هم حتی تمایلی به گفتگو با منتقدانش نداشته باشد. تازه اگر قدرتی هم داریم تا می‌توانیم از ا ن علیه مخالفانمان استفاده کرده و از این فرصت به عنوان عمل به تکلیف یاد می‌کنیم. 

به راستی تابحال از خود پرسیده‌ایم چرا ما توان گفتگو با یکدیگر را نداریم. چرا به همه چیز نگاه توطئه آمیز و امنیتی داریم؟ تحلیل‌های جامعه‌شناسانه و تاریخی و روان‌شناسانه همه و همه در جای خود قابل طرح و واجد اهمیت است. پرسش این است که اگر می‌دانیم در این زمینه ضعفی داریم چرا درصدد رفع آن نیستیم چرا بلند همتی در این کار یافت نمی‌شود؟! 

به نظر من گفتگو مقداری شجاعت می‌خواهد، شجاعت شنیدن، دیگران را هم دیدن، به دنبال حذف دیگران نبودن، حق برای دیگران قائل شدن، خود را بر‌تر ندیدن، فقط به پاسخ نیاندیشیدن، بزرگ وکوچک را یکی دیدن، وخلاصه خیلی چیزهای دیگر که ما اهل آن نیستیم. اصلا شجاعت نزدیک شدن به آن‌ها را هم نداریم. 

راستش را بخواهید من بعداز پیامبران الهی و امامان معصوم که حرکت خود را بر اساس گفتگو و مفاهمه بنیان نهاده بودند و دراین مسیر گام‌های بلندی در تاریخ حیات بشری برداشتند، کسی را جز امام موسی صدر سراغ ندارم که چنین شجاعتی داشته باشد- باور هم ندارم که در این زمینه کسی قابل مقایسه باشد– او نه تنها در عرصه داخلی با همه جناح‌های سیاسی و طوایف مذهبی گفتگو می‌کرد که در عرصه بین المللی هم در این کار بی‌نظیر بود. او آنقدر شجاع بود که با حاکم جنایت پیشه لیبی هم بنای گفتگو داشت تا شاید برای آرامش وثبات لبنان راهی بیابد. و عجیب انکه در این کار هزینه بزرگی هم پرداخت. 

ای کاش امام موسی صدر هر چه زود‌تر می‌آمد وکمی درباره گفتگو و لوازم آن برای ما و همه مدعیان هدایت جامعه سخن می‌گفت.