وی با انتقاد از روزنامه‌نگاران ایرانی، آنان را به نتیجه‌گیری پیش از مطالعه این طرح متهم کرد و گفت: این طرح می‌گوید که همه افراد ساکن در فلسطین، بدون توجه به اختلافات دینی در این سرزمین زندگی و به دموکراسی عمل کنند، البته به شرط این‌که تمام آواره‌های فلسطینی در خارج از کشور به فلسطین برگردند؛ همان‌گونه که در جنوب آفریقا شاهد آن هستیم. کاری به اسم این طرح نداشته باشید، بلکه به محتوای آن نگاه کنید. اگر چینن چیزی اجرا شود، جمعیت غالب در فلسطین متعلق به فلسطینی‌ها خواهد بود.

وی افزود: هم طرح‌هایی که تاکنون ارائه شده، فقط برای آرام کردن اوضاع است، اما طرحی که لیبی مطرح کرده، طرحی است برای پایان دادن به اسباب خشونت؛ طرحی که منجر به ایجاد تنها یک دولت در سرزمین فلسطین خواهد شد و چیزی که ایران نیز به آن اعتقاد دارد! ایران می‌گوید، آنجا باید دولتی تشکیل شود که جامع بین مسلمانان، مسیحیان و یهودیان باشد و بازگشت آوارگان را تضمین کند. «علی محمود ماریه» در بخش دیگری از این گفت‌وگو، امام موسی صدر را دوست لیبی خواند و اظهار داشت: دلیلی نداشتیم که او و همراهانش را برباییم. وی گفت: اگر همه اطراف ذیربط همکاری کنند، طبیعی است که به راه حلی برسیم و این پرونده را خاتمه بدهیم، اما اگر قرار است در این مورد به یکدیگر حمله کنیم و از طریق رسانه‌ها تهمت بزنیم، به هیچ‌وجه به راه حل نخواهیم رسید. امیدواریم بتوانیم به راه حل پایانی برسیم، چرا که این به نفع لیبی خواهد بود هرچه می‌خواهد نتیجه آن باشد.

لیبی اکنون بیشترین تهاجم رسانه‌ای و اتهامات متعدد را تحمل می‌کند، این اتهامات از سوی افرادی صورت می‌گیرد که هیچ اطلاعی از این قضیه ندارند. ماریه اضافه کرد: من می‌پرسم، آیا لیبی اینقدر احمق است که برای خلاص شدن از شر کسی، او را به خانه خودش دعوت کند! خبرنگار ایرانی از سفیر لیبی در تهران پرسید: مقامات و رهبران لیبی، از جمله قذافی تاکنون چند بار از عملی نشدن وعده غربی‌ها به این کشور در ازای توقف فعالیت‌های هسته‌ای لیبی، ابراز ناخشنودی و گلایه کرده‌اند. این وعده‌ها چه بوده است؟

وی در پاسخ گفت: کدام وعده؟ وعده‌ای در کار نبوده. این فقط مذاکره‌ای بود با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که در آن تمام فعالیت‌های اتمی خود را با آن‌ها در میان گذاشتیم، درست به‌‌ همان شکلی که ایران اکنون با آژانس همکاری دارد. اما وقتی چنین همکاری با آژانس به وجود می‌آید طبیعی است که باید نتیجه آن یک توجه و همکاری بین‌المللی در زمینه فناوری صلح آمیز هسته‌ای مشاهده شود؛ موضوعی که ایران نیز دچار آن شده است.

وی افزود: لیبی به‌ صورت داوطلبانه از فعالیت‌های هسته‌ای‌اش دست کشید، نه به خاطر وعده‌های غرب یا چیز دیگر. اگر از چیزی گله‌مندیم، گله ما به‌ خاطر نبودن پیشرفت مثبت در این زمینه است. چون در این میان منافع مشترک وجود دارد لذا هر‌گاه این منافع تامین نشود، یکی از طرفین حق دارد شکایت کند.