در سال های اخیر وزرای امور خارجه ایران حتی یك بار در خطابی تند، به دولت لیبی و معمر قذافی هشدار ندادند كه تكلیف امام موسی صدر را مشخص سازد و ایران هیچ گاه با لحنی تند خواستار آزادی مردی كه در سال های پیش از انقلاب به همان میزان كه به شیعیان لبنان كمك كرد، در رایزنی و ایجاد فشار به محمدرضا پهلوی برای آزادی انقلابیونی چون امام خمینی (ره) و آیت الله هاشمی و دیگر مبارزان نقش اساسی داشت، نشد. به هر حال روابط دیپلماتیك درمیان است و جناب قذافی در دوره جنگ تحمیلی رفیق دوست را دست خالی به ایران بازنگردانده و بعد از آن هم با ایران بد تا نكرده و خوبیت ندارد با چنین موجود مهربانی برخورد دیپلماتیك چكشی كرد و ... حالا موضوع امام موسی صدر یك داستانی بوده و تمام شده و رفته و اصلاً مشخص نیست زنده باشد، روابط دیپلماتیك با این دیكتاتور و در اختیار داشتن رای كشورش در مجامع بین المللی واجب تر است.آیت الله سید موسی صدر در صورتی كه برطبق شواهد در قید حیات باشد، 82 بهار را سپری كرده و بیش از 33 بهار از عمرش به واسطه آزادی و آزادگی و البته مظلومیتش پشت میله های زندان گذشته است. انگار هنوز نمك گیر موشك های اسكاد لیبی هستیم و یاد نگرفته ایم برخی اوقات نمكدان شكستن و در دهان یك دیكتاتور زدن، حركت بدی هم نیست. به راستی اگر كشوری جز ایران، یك شهروند و نه حتی یك چهره شاخصش را مدتی در ایران بی دلیل زندانی كنند، دنیا را به هم نمی ریزد؟ در سال های اخیر بارها این اتفاق افتاده، دنیا را به هم ریخته اند و شهروندانشان را كه حتی جاسوسی كرده بودند، در كمال عزت و احترام با رافت اسلامی به مملكت خودشان برده اند (این آخری هم دو خبرنگار آلمانی بودند كه وزیر خارجه شان آمد و در عین بی رغبتی دیداری داشت و با وجود تبلیغات منفی آنها علیه جمهوری اسلامی، دستشان را گرفت و برد) اما به هر حال مسئولان ما دیپلماسی مان شیوه ای متفاوت دارد و وقتی قذافی روزهای آخر عمرش می‏رسد، یادشان می افتد، دنبال امام موسی صدر بروند و كاسه ای داغ تر از خانواده این روحانی شوند.در راستای همین دیپلماسی خاص بود كه حجت الاسلام سید احمد موسوی مشاور رئیس جمهور در امور فلسطین و مسئول كمیته پیگیری سرنوشت امام موسی صدر با اشاره به تحولات اخیر لیبی و برخی اخبار مبنی بر سرنوشت امام موسی صدر، امروز یادش افتاد باید تصریح كند: «همچنان كه بارها اعلام كرده ایم بار دیگر تكرار می كنیم كه امام موسی صدر و دو تن از یارانش در زندان های لیبی هستند و ما قذافی را مسئول حفاظت از جان آنان می دانیم. بر اساس رخدادهای جاری در لیبی كه رسانه های خبری از بمباران شدید مناطق مسكونی توسط هواپیماهای دولت لیبی خبر می دهند، بار دیگر مراتب نگرانی خود را نسبت به سلامت امام موسی صدر و یاران وی ابراز می داریم. از دبیر كل سازمان ملل نیز درخواست می كنیم كه نسبت به فراهم ساختن مقدمات آزادی امام موسی صدر و یاران وی اقدام كند...!» تا تنها نسبت به این نگرانی یك باره متحیر ماند.در اینجا تنها از آقای احمد موسوی و روسایش باید پرسید، آن زمان كه برخی در زمانی نه چندان دور، قذافی را در آغوش می گرفتند و هنوز این دیكتاتور سر جایش محكم نشسته بود، چرا یك بار ژست شهرونددوستی كشورهای غربی را نگرفته اید و حالا كه این دیكتاتور نفس های آخر را می كشد، یادتان افتاده امام موسی صدری هم وجود دارد؟ آیا تصور می كنید مردم حافظه تاریخی ندارند یا اینكه فكر می كنید می توان در این فضای سیاسی، از ظرفیت امام موسی صدر نیز برای برخی مسائل بهره برد؟ تا دیروز كجا بودید آقای موسوی و اگر فردا قذافی نرود و سرنگون نشود، كجا خواهید بود و آیا مجدداً با لحنی تند به عنوان مشاور رئیس جمهور علیه قذافی سخنرانی می كنید؟