به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، به نقل از ستاد خبری همايش بين‌المللی «امام موسی صدر؛ انسان عقل و اخلاق»، در دومين نشست تخصصی اين همايش كه بعداز ظهر ديروز، شنبه، هشتم اسفندماه برگزار شد، امير لطفی حقيقت، ضمن ارائه مقاله خود با عنوان «گفتمان سياسی ـ فرهنگی امام موسی صدر و منازعات گفتمانی» در اين همايش به تشريح ديدگاه خود پرداخت. وی با اشاره به گفتمان‌های گوناگونی كه در زمان امام موسی صدر در لبنان وجود داشت، گفت: گفتمان وی را گفتمان سياسی ـ فرهنگی وحدت و اعتلای شيعی می‌توان ناميد. اين گفتمان به دليل ويژگی‌های منحصر به فرد آن، توانست جايگاه بالايی را در عرصه سياسی ـ فرهنگی لبنان كسب و حتی در ميان جامعه مسلمان به عنوان گفتمان غالب، نقش‌آفرينی كند. اين پژوهشگر در تبيين مؤلفه‌های گفتمان ـ سياسی فرهنگی امام موسی صدر بيان كرد: می‌توان با بررسی مؤلفه‌های گفتمان امام صدر و علل موفقيت آن با بهره‌گيری از نظريه «تئون ون دايك» در باب ارتباط گفتمان‌های سياسی با ساختارهای كلان معانی چون فرهنگ و دين و نيز الگوی «گرايس»، دانست. وی افزود: از جمله علل موفقيت گفتمان امام موسی صدر، اين نكته است كه گفتمان سياسی ـ فرهنگی وی در مقايسه با گفتمان‌های رقيب، از سلاست، روشنی، روانی و دوری از تكلف برخوردار بود. امير لطفی حقيقت، با بيان اين‌كه امام موسی صدر در تبيين مسائل سياسی و فرهنگی از واژگانی با ذهنيت تاريخی موجود در شيعيان و بسياری از پيروان ديگر مذاهب اسلامی لبنان مأنوس بود بهر می‌برد، اظهار كرد: اين اصطلاحات به صورتی در گزاره‌ها و متون جای می‌گرفتند كه موجب شد تا بتوان معنای آن‌ها را از محتوای ديگر مطالب درك كرد. اما در گفتمان‌های ديگر، اصطلاحات و ادبيات به كار گرفته شده، بيشتر برای اقشار خاصی از جامعه تنظيم می‌شد. وی افزود: از ديگر علل موفقيت گفتمان امام موسی صدر را، پيوند آن با ساختارهای ذهنی جامعه شيعی لبنان است، اما گفتمان‌های ليبرال ـ ناسيوناليست و سوسياليست ـ ماركسيست مفاهيم و خاستگاهی داشتند كه برای جامعه لبنان و خصوصا برای اقشار و طبقات عامه اين جامعه، نامأنوس بود و از اين‌رو، همواره بحث‌های اين گفتمان‌ها از حلقه‌های خاص روشنفكری يا هوادارای حزبی فراتر نمی‌رفت و چنانچه در برخی از موارد نيز می‌توانستند، توده افراد را تحت تأثير گذارند، به واسطه رويكرد پوپوليستی بود. وی در تبيين علت ديگر موفقيت امام موسی صدر بيان كرد: مطالبی كه امام موسی صدر در گفتمان خود بيان می‌داشت، برخاسته از معتقدات او بود و به هيچ وجه ابهام، ايهام، كنايه و سياسی‌كاری در واژگان و گزاره‌های او وجود نداشت. اين درحالی بود كه در ساير گفتمان‌های سياسی، حقايق و كنه امر بيان نمی‌شد؛ بلكه بيشتر، به ادبيات سياسی و وارداتی توجه می‌شد. اين پژوهشگر خاطرنشان كرد: تفسيری كه امام موسی صدر از اسلام به دست ‌داد، اين بود كه اسلام آيين و مكتبی است، موافق ترقی، تمدن، آزادی، صلح، عدالت،‌ قانون و دموكراسی كه در عين حال در هم‌گرايی كامل با ساير اديان و مذاهب قرار دارد. او در مقابل سلطه‌گری و جريان‌های التقاطی ايستادگی می‌كرد و به وحدت امت اسلام بسيار تأكيد می ورزيد. وی ‌افزود: به دليل توانايی‌هايی كه اين گفتمان داشت، توانست دال‌های شناوری چون وحدت اسلامی، هم‌گرايی، آزادی، مساوات، ترقی، تمدن، حقوق بشر و گفت‌وگو را در چارچوب نظام انديشگی خود قرار داده و به عنوان اصلاح‌گر جامعه معرفی كند. يادآور می‌شود، همايش بين‌المللی «امام موسی صدر؛ انسان عقل و اخلاق» به همت دانشگاه فردوسی مشهد و با همكاری مؤسسه فرهنگی تحقيقاتی امام موسی صدر، ديروز، شنبه، هشتم اسفند سال جاری، در سالن آمفی تئاتر دانشكده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد با حضور انديشمندان و شخصيت‌های برجسته داخلی و خارجی برگزار شد.