به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، این نامه که در اوضاع پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران در خرداد ۸۸ نوشته شده است، با این خاطره آغاز می‌شود: به خاطر دارم نیمه اردیبهشت ۱۳۵۸ برای زیارت عتبات عالیات به نجف اشرف مشرف شدم.

در بدو ورود مرحوم شهید آیت الله سید محمد باقرصدر طاب ثراه نگارنده را سرافراز فرمودند و به همراه یکی از دوستان مشترکمان به محل اقامت اینجانب تشریف فرما شدند و زیارت ایشان نصیبم شد. چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی که هرگز از خاطرم نمی‌رود.

ایشان از مباحثات با ابن عمّشان امام موسی صدر، و یادداشت‌های درس مرحوم والد ما، آموزگار جاودان فقاهت مکتب قم «آیت الله سید محمد محقق داماد» و نظریات جدید مطروحه در این مکتب سخن گفتند. از استاد مرتضی مطهری که شهادتشان تازه رخداده بود و نظراتشان گفتگو به میان آمد.

آنگاه ایشان خطاب به اینجانب فرمودند «این روز‌ها آقای سید محمودهاشمی که گویی فرزند من است برای حفظ جانش عراق را به قصد قم ترک کرده است و نوید دادند که ایشان می‌تواند صدیق همفکر گرانبهایی برای شما باشند.» من که نادیده خریدار شده بودم نخستین بار که جنابعالی را در قم زیارت کردم، درست‌‌ همان یافتم که فرموده بودند...

گفتنی است در ادامه این نامه مسائلی درباره مسائل قضائی جمهوری اسلامی ایران در سال‌های اخیر بیان شده است.