جمله ای از امام موسی صدر درباره حسینیه ها با فرارسیدن ماه محرم و حال و هوای عزاداری در شبکه های اجتماعی بیشتر از همه دست به دست می شود.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، «من حسینیه‌ای را قبول دارم که قهرمانانی بپرورد که با دشمن اسرائیلی در جنوب بجنگند» جمله ای است که در شبکه‌های اجتماعی پربازدید شده و مربوط به سخنرانی امام صدر به مناسبت سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) در منطقه نبی‌شیث است.
خلاصه ای از این سخنرانی که مربوط به سال 1974 است به گزارش دو روزنامه المحرر و النهار لبنان منتشر شده و که در جلد چهارم مجموعه دوازده جلدی مسیرة الامام موسی الصدر چاپ شده است.
امام موسی صدر در این سخنرانی اشاره می کند که نوع ساختمان‌سازی یهودیان مهاجر به فلسطین پس از تشکیل رژیم جعلی اسرائیل به ویژه در مناطق مرزی با لبنان به‌گونه‌ای بوده که بر اساس آن بتوانند در آینده‌ای نزدیک به جنوب لبنان که محل زندگی شیعیان است تجاوز کرده و در مقابل دفاع آنها آماده باشند؛ شیعیان نیز با رصد این تحرکات، خطرات آن را به دولت مرکزی گوشزد کرده و خواستار دفاع دولت از شیعیان شدند.
بنا بر کلام امام موسی صدر در این سخنرانی، دولت مرکزی لبنان از زمان تشکیل رژیم صهیونیستی به درخواست‌های مکرر شیعیان مبنی بر لزوم دفاع دولت از مرزها توجهی نکرده و مانند روال گذشته به وضعیت و سرنوشت شیعیان بی‌تفاوت بوده است. همچنین دولت به شیعیان اجازه مسلح شدن را نیز نمی‌داد. بر این مبنا امام صدر تاکید می کند که شیعیان باید خود دست به کار شده و بر اساس عقاید خود به مسلح کردن خویش بپردازند و این امر با ساخت حسینیه محقق می‌شود. به باور امام صدر حسینیه‌ای مطلوب است که بتواند قهرمانانی را بپرورد که با اسرائیل در جبهه جنوب بجنگند.
حسینیه‌های انقلابی می سازیم تا دژی برای جهاد و فداکاری باشد
امام موسی صدر در بخشی از سخنرانی به گزارش روزنامه المحرر و النهار می گوید:
«قوم یهود از زمانی که بالفور به آنان وعده داد، شروع به مهاجرت به فلسطین کردند و پس از آنکه اسرائیل در سال 1948 میلادی پایه‌گذاری شد، شروع به ساختن خانه‌ها و قلعههای مستحکم کردند و در نزدیکی جبلعامل، مزرعههایی را به شکل دژ و انبار و محل کار ساختند. اسرائیل همزمان برای زندگی و برای جنگ سازندگی می‌کند.
ما شیعیان لبنان که گروهی مبارز هستیم و در جنوبْ حائز اکثریت هستیم، علیرغم پیوستگی‌هایی که با صف اسلامی داریم و علیرغم وفاداری به نظام لبنان، به این خطرها نگریستیم و پرسیدیم: اسرائیل چرا مزرعه‌های مستحکم می‌سازد؟ چه می‌خواهد؟ شنیدیم که آنان در صدد آسیب زدن به لبنان نیستند، زیرا لبنان کشوری ریشه‌دار است و در دنیا دوستان فراوانی دارد. ما این پاسخ را شنیدیم، ولی متقاعد نشدیم. ما نیز سلاح و روستاهای مستحکم می‌خواهیم. چرا چنین اقداماتی بر ما حرام است و نمی‌توانیم از کرامت و کودکان و کشور خود دفاع کنیم؟ از سال 1948 میلادی تاکنون پاسخی از دولت نشنیده‌ایم.
ما بر مستحکم سازی روستاهای مرزی و ساختن پناهگاه برای پاسداری از کرامتمان و محافظت از زنان و کودکانمان تأکید کردیم و وقتی سستی مقامات را و کوتاهی مسئولان را از ربع قرن پیش تاکنون دیدیم، ناچار شدیم به تاریخمان، به حسینمان، به ظلم‌ستیزی‌مان، به کرنش نکردنمان در برابر ستمگران پناه ببریم. شروع به ایجاد حسینیه‌ها در روستاهایمان کردیم تا حسین را به یاد آوریم و قوت بگیریم و برای رویارویی با آنچه اوضاع و احوال بر ما تحمیل می‌کند، آماده شویم. به ما اجازه ندادند که مزرعه‌های مستحکم و مجهز به سلاح بسازیم. ما نیز شروع به ساختن حسینیه‌های مستحکم و مجهز به روحیۀ دلاوری و فداکاری کردیم. اگر نمی‌توانیم مزرعه‌های مسلح بسازیم، می‌توانیم حسینیه‌های انقلابی بسازیم تا دژی برای جهاد و فداکاری باشند.
اسرائیل به ما اجازه نمی‌دهد که در کشورمان با کرامت زندگی کنیم. اسرائیل وارد خانه‌ها می‌شود و بیرون می‌رود. سپس، آنها را ویران می‌کند. کرامت ما بر باد رفته است، ولی مسئولان سرگرم مسائل دیگری هستند و نمی‌خواهند از ما دفاع کنند.»
ما برای حرکت کردن منتظر چه هستیم؟
امام صدر در بخش دیگر این سخنرانی روند فعالیت‌ها و وظایف شیعیان در آینده و در مرحله مقابله با اسرائیل را در دو خط تبیین می کند:
«خط اول دفاع از خود است، یعنی باید در برابر اسرائیل از خودمان دفاع کنیم، زیرا اسرائیل آمریکا را دارد و امکانات فراوانی نیز در اختیار اوست. ولی دولت ما از ما حمایت نمی‌کند و ما را از تمرین با اسلحه بازمی‌دارد. ملت‌های بسیاری بوده‌اند که در برابر قدرت‌های ستمگر دنیا ایستاده و پیروز شده‌اند، مانند ملت الجزایر و ملت ویتنام. در این دو انقلاب، ملت بود که جنگید و دفاع کرد و دشمن را بیرون راند و کشور را آزاد کرد. خط دوم حسابرسی از مسئولان است که اکنون دربارۀ آن سخن نخواهم گفت.
فلسطینیان عدۀ ناچیزی بودند که پیش از جنگ 1967 میلادی کسی آنان را به حساب نمی‌آورد، ولی آنان پس از 1967 آماده شدند و سلاح به دست گرفتند و از میهن خود دفاع کردند. تعداد آنان در ابتدا هفت مبارز بود، ولی همین تعداد خود را بر ملت فلسطین و سپس، بر جهان امروز تحمیل کردند. ما برای حرکت کردن منتظر چه هستیم؟ آیا منتظریم که اسرائیل خاک ما را اشغال کند تا حرکت کنیم؟ حرکت و مبارزه نیازمند فداکاری و تقدیم شهید در راه دین و آبرو و کرامت است.»
امام صدر همچنین در این سخنرانی دربارۀ سوداگری از راه فرقه‌گرایی و همچنین تفرقه و وحدت ملی سخن می گوید. او در تحلیل اینکه چگونه جنگ رمضان (جنگ اکتبر) امید را به دل های اعراب بازگرداند، اشاره می کند: «زیرا آنان آماده شدند و حرکت کردند و یک گام به جلو برداشتند و اختلاف میان خود را فراموش کردند و از این رو، پیروز شدند.»
امام صدر در پایان سخنانش تاکید می کند: «من حسینیه‌ای را قبول دارم که قهرمانانی بپرورد که با دشمن اسرائیلی در جنوب بجنگند.»